Na današnji dan 24. marta 1999. godine, bez odluke Saveta bezbednosti Ujedinjenih nacija, kršenjem Povelje UN i temeljnih načela međunarodnog prava, bez objave rata, snage 19 zemalja članica NATO pakta, započele su zločinačku agresiju bombardovanja Savezne Republike Jugoslavije.
Prvi projektili pali su na kasarnu u Prokuplju. Sledio je napad na Prištinu, Kuršumliju, Batajnicu.
Gotovo da nema grada u Srbiji koji se tokom 11 sedmica agresije nije našao na meti. NATO je izvršio 2.300 udara i bacio 22.000 tona projektila, među kojima 37.000 zabranjenih kasetnih bombi i onih punjenih obogaćenim uranijumom.
Prema podacima Ministarstva odbrane Srbije, tokom vazdušne agresije NATO pakta ubijeno je 2.500 civila, među njima 89 dece i 1.031 pripadnik Vojske i policije. Prema istom izvoru, ranjeno je oko 6.000 civila, od toga 2.700 dece, kao i 5.173 vojnika i policajaca, a 25 osoba se i danas vodi kao nestalo.
Razoren je veliki deo infrastrukture, privredni objekti, škole, zdravstvene ustanove, medijske kuće, spomenici kulture, crkve i manastiri. Razoreno je oko 50 odsto proizvodnih kapaciteta Srbije i trećina elektroenergetskog kapaciteta zemlje. Ukupne posledice po zdravlje stanovništva i ekološke posledice su nemerljive.
Srbija je tako postala prva direktna žrtva globalnih ciljeva NATO pakta, a bombardovanje Srbije prelomna tačka u novim globalnim međunarodnim odnosima.
Operacija je ironično nazvana “Milosrdni anđeo”, ali milosrđa za građane Srbije u narednih 78 dana nije bilo. Do današnjeg dana, niko nije odgovarao za ovaj zločin.