Ono što je važno napomenuti, u vreme još dok je Hrišćanska Crkva bila jedna i nerazdeljena (pre 1054. godine), Srbima naseljenim na Balkan najpre su hrišćansku veru propovedali misionari koje im je slao Rim.
Smatra se da je proces primanja hrišćanstva kod Srba otpočeo u 7. veku još za vreme cara Iraklija (610-641).
Iako su se naši preci naseljavali u romejskim provincijama i podpadali pod političku vlast Carigrada, u crkvenom smislu taj prostor je pripadao rimskoj crkvi. Razlog je u tome što je u to vreme granica rimske crkvene vlasti išla na Balkanu od Soluna na sever preko Velbužda (današnjeg Ćustendila) i Sofije prema Vidinu na Dunavu.
Mi smo bili nastanjeni u najvećoj meri, na rimskom crkvenom području tada još nepodeljene Hrišćanske Crkve. Da je to tako vidimo i po crkvenoj terminologiji koja do dan danas živi među Srbima, a potiče iz latinskog jezika poput „COMpater“ iz kog potiče naš „KUM“ ili „altare“ tj. naš „oltar“ ili „oleum“ „ulje“.
Najnovija istraživanja pokazuju da je najveći broj Srba primio hrišćanstvo već u 7. veku, a ne kao što se ranije pretpostavljalo da se to dogodilo do 9. veka.
Takođe se iz istorijskih izvora da primetiti da se jedan manji deo našeg naroda neko vreme držao vere svojih starih, iz otpora prema tome što je novu veru pomagala državna vlast iz Carigrada, u strahu da bi primajući veru od Romeja još više potpali pod romejsku vlast. Naročiti otpor vidljiv je u srpskoj neretljanskoj oblasti Paganiji, koja je zbog toga i ponela takvo ime ali je već od 9. veka i Paganija bila uveliko hrišćanska.
nastavak na sledećoj strani
FIT’OPTIC u saradnji sa sajtom „Svi Srbi u Parizu“ samo za vas daje poseban popust naočara za vid (ramovi i
