Jedinstven je primer logora „pilićarnik“ u Gornjim Potočarima u koji su bili zatvoreni svi stanovnici srpskog sela Čumavići, koji su bili zarobljeni civili. Kasnije je formirano još nekoliko logora u Srebrenici i okolnim selima u kojima su mučeni i ubijani zarobljeni i Srbi, koji su na početku rata ostali lojalni tadašnjoj muslimanskoj vlasti, a koji nisu preživeli torture i živi dočekali slobodu.
Nakon uništavanja srpskih sela najbližih Srebrenici usledili su upadi u nešto udaljenija srebrenička i bratunačka sela Ratkovići, Karno, Krnjići, Brežani, Magašići, Ranča, Zagoni, Zalazje, Sase, Biljača, Fakovići, Bjelovac, Sikirić, Podravanje, pa sve do upada i masakra u Kravici 7. januara 1993. godine i Skelanima devet dana kasnije, kada je u ta dva mesta ubijeno 114 Srba od kojih više od polovine civila.
Po proglašavanju Srebrenice zaštićenom zonom UN, umesto demilitarizacije, nastavljeni su upadi iz te enklave u srpska sela i, izuzimajući tri sela uz Drinu, uništena su sva ostala srpska sela na području srebreničke i veliki broj sela u bratunačkoj i milićkoj opštini /više od 100 sela/, a jedinice Nasera Orića ubile su oko 3.000 Srba, od kojih je više od polovino civilno stanovništvo. Napadi i masakri najčešće su izvođeni na velike pravoslavne praznike, kao što su Božić, Petrovdan, Đurđevdan i drugi.
Zlikovci nisu ostavljali žive ni bolesne i nepokretne, žene, decu i starce, a zarobljeni su umirali nakon brutalnih mučenja i tortura. Živog nikog nigde nisu ostavljali. Tako je bilo i u Kravici.
Nastavak na sledećoj strani
FIT’OPTIC u saradnji sa sajtom „Svi Srbi u Parizu“ samo za vas daje poseban popust naočara za vid (ramovi i
