Na današnji dan ubijen je u Francuskoj, Viteški kralj Aleksandar I Karađorđević

Na današnji dan 1934. godine u Marselju, Francuska, ubijen je od ustaške ruke Viteški kralj Aleksandar I Karađorđević, vrhovni komandant slavne Srpske vojske—pobednice Balkanskih i Prvog svetskog rata, osvetilac Kosova, oslobodilac Stare Srbije, ujedinitelj Srba i svih srpskih zemalja, Karađorđev praunuk, potomak velikog NJegoša i Svetog Petra Cetinjskog, šef Male Antante i Balkanskog saveza, obnovitelj i ujedinitelj Srpske pravoslavne crkve, domaćin najvećem broju ruskih carskih izbeglica u Evropi i najmoćniji srpski vladar posle cara Dušana.

Kralj Aleksandar je druga žrtva naci-fašizma u Evropi, nakon austrijskog kancelara (inače velikog antisemite i ekstremiste) Engelberta Dolfusa, koji je ubijen samo četiri meseca ranije iste godine.
Srpski narod praktično od tog kobnog 9. oktobra 1934. godine, pa sve do danas nije čuo za neku dobru vest na nacionalnom planu, niti se do danas pojavio srpski političar koji bi bar približno mogao da ostvari uticaj u svetu kakav je imao naš ubijeni kralj.

Iako je, usled uticaja komunizma i ustaštva, kralj Aleksandar najoklevetanija ličnost naše moderne istorije, on je zapravo bio najcenjeniji evropski vladar i vojskovođa sveta svoga vremena, nakon Velikog rata.
Svojim genijalnim planom osnivanja Male Antante i Balkanskog saveza sa Grčkom i Turskom, kao nabavkama i proizvodnjom tada najnovijeg naoružanja, kralj Aleksandar se uveliko spremao za odbranu države od nemačke invazije za koju je znao da dolazi kao najveći izazov srpskom narodu.

Uz to pripremao je i narod kroz delatnost organizacija kao što su bili: Soko, Četnici, Skauti, Narodna odbrana (posebno sa zadatkom nauružavanja i obuke srpskog naroda u mešovitim sredinama).
Pred put u Marselj, se po svedočanstvu Svetozara Pribićevića, spremao za razlaz sa Hrvatima i stvaranje srpske države na granicama 7 od 9 većinski srpskih banovina (uz dodatke) koje je stvorio u svojoj Kraljevini.

Tog oktobra 1934. godine išao je u Francusku kako bi učvrstio svoju viziju Male Antante kao glavnu branu budućoj nemačkoj ekspanziji.

Našeg kralja, zajedno sa francuskim šefom diplomatije Žan Lujem Bartuom, ubile su u Marselju hrvatske ustaše, koji su platili rezigniranog bugarskog teroristu i plaćenog ubicu terorističke organizacije VMRO Velička Dimitrova Kerina iz Pazardžika u Bugarskoj da to učini.

Na samom mestu ubistva, građani Marselja su bukvalno kao krmka linčovali golog bugarskog teroristu, koji je tako odmah dobio smrtnu kaznu pre bilo kakvog suda.

Ono što danas znamo je i da su u atentat bile umešane i fašistička Italija, nacistička Nemačka, kao i Mađarska ali na žalost i na sramotu Francuske Republike, nikada do kraja nije sprovedena istraga ovog ubistva, a arhivska građa u Francuskoj vezana za ovo ubistvo još uvek je zapečaćena i nedosupna javnosti.
Mi i dan danas čekamo punu istinu o ovom ubistvu i da se otvore francuski arhivi kako bi saznali više informacija o ovom sudbonosnom događaju za srpski narod. Moćni srpski monarh na čelu jedne velike evropske zemlje, kojom je upravljala srpska buržoazija, smetala je mnogima.

Zašto Francuska dan danas drži zapečaćene arhive o ovom ubistvu? Zašto naša država ne traži njihovo otvaranje?

Jasno je da se ovde radi o jednoj širokoj zaveri protiv srpskog naroda.

Ubistvo kralja Aleksandra je bio najveći šok za srpski narod pre Drugog svetskog rata, a Srbi su svog kralja ispratili sa nezapamćenom pompom i izlivima iskrene tuge.

Samo činjenica da je srpski narod na kolenima, klečeći, bio poređan od Beograda, pa čak do Topole i tako ispratio kovčeg sa telom svoga kralja i vrhovnog komandanta iz Svetskog rata dovoljno govori o emocijama kakve su tada vladale među Srbima.

Nažalost, danas unuci i praunuci tih ljudi koji su klečali pred posmrtnom odrom svoga kralja i vrhovnog komandanta, smatraju da je on jedini krivac za sve nedaće koje ih pogađaju, pa ga optužuju i presuđuju mu i gore od onih koji su ga ubili ili onih koji su pokušali da izbrišu uspomenu na njega.

Optužuju ga da je on sam stvorio Jugoslaviju što nije tačno, jer najpre nijedan srpski političar (osim Jaše Tomića), general, profesor, vladika itd. nije bio protiv stvaranja Jugoslavije, niti je bilo kada tokom Versajskog procesa Srbima nuđena bilo koja opcija stvaranja Srbije u granicama srpskog etničkog prostora. Jugoslavija je stvorena jednoglasno izglasanom u Skupštini Niškom i Krfskom deklaracijom, kao i naporima velikih sila (Britanije, Francuske i Amerike) tokom versajskih mirovnih pregovora.

Zadojeni udbaškom propagandom i poluistinama, lažima Dragoslava Bokana i sličnih udbaških zanesenjaka, Srbi su danas od kralja Aleksandra stvorili najoklevetaniju istorijsku ličnost (uz naravno Dražu Mihailovića i Nikolu Kalabića), a sve što im je hrvatski komunistički diktator i kaplar iz vražje divizije Josip Broz Tito zamesio, prebacuju na kralja Aleksandra. Danas su Srbi ujedinjeni u mržnji prema kralju Aleksandru sa hrvatskim ustašama, Titovim komunistima, crnogorskim ustašama, muslimanskim militantima i bugaraškim fašistima u Severnoj Makedoniji. Svi oni, sa modernim rankovićevskim srpskim „rodoljubima“ mrze podjednako kralja Aleksandra.

Ipak, iako žestoko oklevetan, kralj Aleksandar nastavlja da živi u srcima onih časnih Srba koji su svesni njegove istorijske veličine i neverovatnog poštovanja koje je uživao kod svojih ratnih drugova Solunaca sa kojima je u prvim borbenim redovima delio koricu hleba.

Poslušajmo kako se Sveti vladika Nikolaj ohridski i žički sećao našeg kralja:

Neka je pokoj duši i vječnaja pamjat našem viteškom kralju Aleksandru I Karađorđeviću, ujedinitelju srpskog naroda!

izvor: Историја Срба